Μάς πήραν στο ψιλό οι Ισπανοί και έχουν δίκιο

Του Νάσου Π. Νασόπουλου

Γίναμε περίγελως και των Ισπανών διαδηλωτών. «Κάντε ησυχία μην ξυπνήσουμε τους Έλληνες» είναι το σύνθημα που φωνάζουν οι χιλιάδες Ισπανοί διαδηλωτές οι οποίοι έχουν καταλάβει την κεντρική πλατεία της Μαδρίτης, διαμαρτυρόμενοι για τα μέτρα λιτότητας που έλαβε η Ισπανική κυβέρνηση του "σοσιαλιστή" Θαπατέρο.
Τα Ισπανικά μέτρα λιτότητας είναι σαφώς πιο ήπια από αυτά που έχει επιβάλλει η τρόικα στην Ελλάδα, διά της "σοσιαλιστικής" κυβέρνησης του κ. Παπανδρέου. Όμως οι Ισπανοί πολίτες αντιδρούν, σε αντίθεση με μας που βρισκόμαστε σε λήθαργο, δίνοντας το δικαίωμα στον κάθε Παπανδρέου να δηλώνει ότι "οι πολίτες στηρίζουν τα μέτρα".
Με την παθητική στάση που επιδεικνύουμε εδώ και ένα χρόνο, αποδεικνύουμε ότι έχουμε καταντήσει ένας λαός πλήρως υποταγμένος και απολύτως χειραγωγούμενος.
Έχουμε σκύψει το κεφάλι και δεν το σηκώνουμε ό,τι κι αν συμβεί. Βεβαίως πάντα σκυμμένο το είχαμε, τα τελευταία 40 χρόνια.
Έως τώρα το είχαμε σκυμμένο για να προσκυνάμε και να γλείφουμε τους έχοντες εξουσία, παρακαλώντας για να μας πετάξουν κανά κόκκαλο. Τώρα που σταμάτησαν να μάς πετάνε κόκκαλα, το έχουμε σκυμμένο από τις καρπαζιές που τρώμε.
Κι όταν τολμήσει κανείς να στηλιτεύσει την ατολμία και τη δειλία μας, γινόμαστε "Τούρκοι" και ανατρέχουμε στο "ένδοξο παρελθόν μας".
Και δεν αναλογιζόμαστε ότι λόγω ακριβώς αυτού του "ένδοξου παρελθόντος μας", είναι διπλή η κατάντια μας,  εμάς των νεοελλήνων της Μεταπολίτευσης. Τι σχέση έχουμε εμείς οι σημερινοί άτολμοι και συμβιβασμένοι τύποι με αυτούς που δημιούργησαν τις Θερμοπύλες και την Εθνική Αντίσταση;
Λίγοι είναι, ελάχιστοι, εκείνοι που δεν σκύβουν το κεφάλι πλέον. Όπως λίγοι ήσαν εκείνοι που είχαν το σθένος να αναμετρηθούν με τη χούντα και να γράψουν το "Πολυτεχνείο".
Οι πολλοί, όπως και την περίοδο της χούντας έτσι και τώρα, βαδίζουμε συνεχώς με το κεφάλι σκυμμένο. Είπαμε, άλλοτε για να προσκυνάμε και να φιλάμε πόδια και άλλοτε για να τρώμε καρπαζιές.
Θα πουν κάποιοι: "μα φταίνε οι συνδικαλιστικές ηγεσίες που δεν εμπνέουν το λαό και δεν μπορούν να τον ξεσηκώσουν". Αναμφίβολα, μέσα στη γενική μας ανυποληψία, δεν θα μπορούσαν να είναι ευυπόληπτες οι συνδικαλιστικές μας ηγεσίες. Κομματικοί "υπάλληλοι" των πολιτικών αρχηγών και των υπουργών είναι οι κατά καιρούς ηγέτες της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ και των άλλων μεγάλων συνδικαλιστικών φορέων. Όμως εμείς τους ψηφίζουμε κι αυτούς. όπως ψηφίζουμε κι αυτούς που μας κυβερνάνε.
Ας μιλήσουμε καθαρά: οι λαοί έχουν τις εξουσίες (κυβερνητικές και συνδικαλιστικές) που τους αξίζουν. Τέτοιος λαός που είμαστε, τέτοιοι συνδικαλιστές και τέτοιοι κυβερνήτες μάς αξίζουν.
"Ανθρωπάκια" είμαστε οι περισσότεροι. "Ανθρωπάκια", αμόρφωτα, απαίδευτα, φοβισμένα, άτολμα και κουτοπόνηρα που κοιτάμε να βρούμε καμμιά άκρη να κάνουμε μια μικρολαμογιά, για να βελτιώσουμε τη θέση μας. "Ανθρωπάκια" που κοιτάμε τη δουλίτσα μας (αλλά δεν βλέπουμε ότι θα τη χάσουμε) και πώς θα κάνουμε καμμιά μικρολοβιτούρα για να εξασφαλίσουμε την καλοπέρασή μας.
Γι αυτό και συμφωνούμε όταν βγαίνει ο κάθε πολιτικά φαιδρός σαν τον Πάγκαλο και δηλώνει με στόμφο: "μαζί τα φάγαμε".
Τι κι αν ο κάθε Πάγκαλος έφαγε το βόιδι ολόκληρο και μας μάς πέταξε ένα κόκκαλο. Συμφωνούμε ότι "μαζί τα φάγαμε". Και συμφωνούμε επειδή ξέρουμε ότι το κόκκαλο δεν το πήραμε με την αξία μας, αλλά επειδή "γλύψαμε" και παρακαλέσαμε.
Και τώρα που μάς βγάζουν από τη μύτη το κόκκαλο για να ξεπληρώσουμε το βόιδι που έφαγαν αυτοί, δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα, κάθε καρπαζιά και κάθε ταπείνωση.
Μην μάς ενοχλεί λοιπόν ο χλευασμός των Ισπανών. Την αλήθεια λένε οι άνθρωποι.
Κι αν μάς ενοχλεί, ας κοιτάξουμε πως από "ανθρωπάκια" θα γίνουμε άνθρωποι.